Ter nagedachtenis: Ariel Sharon

Israël rouwt om de dood van Ariel Sharon

De voormalige Israëlische generaal, politicus en premier Ariel Sharon is zaterdag 11 januari 2014 op 85-jarige leeftijd in het bijzijn van zijn familie overleden in het Sheba Medical Center ziekenhuis nabij Tel Aviv. Hij heeft na een ernstige beroerte iets meer dan acht jaar lang in coma gelegen. De afgelopen tijd liep hij bloedvergiftiging op, die zijn nieren had beschadigd. Sindsdien was zijn gezondheidstoestand aanzienlijk verslechterd en zijn organen gaven het langzamerhand op. Ariel Sharon laat twee zonen, Omri en Gilat, en enkele kleinkinderen achter. Zijn twee zonen verbleven al enkele dagen in het ziekenhuis en weken niet meer van de zijde van hun vader, wiens nieren en longen geleidelijk niet meer functioneerden. "Sharon heeft zijn laatste gevecht verloren,"reageerde de Israëlische president Shimon Peres op het overlijden van Sharon. Hij prees Sharon als een "dierbare vriend en een van de belangrijkste architecten van de Staat Israël." (1) "Sharon kende geen angst. Hij wist hoe hij moeilijke beslissingen moest nemen en hoe hij ze moest uitvoeren. Ariel Sharon was een dappere soldaat en een koene leider, die hield van zijn volk, en zijn volk hield van hem,"aldus Peres. (1)

Ariel Sharon gaat nu als één van de meest controversiële leiders en één van de laatste grote persoonlijkheden in de geschiedenis van de jonge Staat Israël en de wereldgeschiedenis. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu die een politieke rivaal van Ariel Sharon was en hem opvolgde als voorzitter van de Likoedpartij, prees de vroegere generaal als 'een sleutelfiguur in de geschiedenis van Israël'. (2) Hij herdacht de overleden staatsman met deze woorden:

"De staat Israël buigt haar hoofd bij het overlijden van oud-premier Ariel Sharon. Ariel Sharon heeft zijn hele leven een centrale rol gespeeld in de strijd voor de veiligheid van de Staat Israël. 

Hij was in de eerste plaats een moedige strijder en een uitstekend generaal en hij was één van de grootste bevelhebbers van de IDF.

Vanaf zijn jeugd heeft hij het volk Israël gediend op het slagveld. Hij deed dat als soldaat in de Onafhankelijkheidsoorlog en als commandant in de Sinaï-campagne en de Zesdaagse Oorlog en zijn beslissende rol in de strijd om het Suez-kanaal leidde tot het keerpunt in de Yom Kippoer-oorlog.

Hij richtte Unit 101 op en nam het initiatief in de oorlog tegen terrorisme, die een centrale pijler van de Staat Israël werd.

Nadat hij het leger verliet, zette hij zijn werk ten behoeve van het volk Israël voort in zijn vele rollen in de regering en als de elfde premier van de Staat Israël." (3)

Israël rouwde om de dood van Ariel Sharon. De kist met het lichaam van Ariel Sharon was zondag 12 januari op het plein voor het gebouw van de Knesset, het Israëlische parlement, geplaatst. Het lichaam van Sharon was zaterdagmorgen vanuit Tel Aviv naar Jeruzalem overgebracht. De Israëlische president Shimon Peres legde als eerste een krans op de kist van Sharon. 

President Shimon Peres legt de krans op Sharon's kist

Duizenden Israëliërs kregen de mogelijkheid om afscheid te kunnen nemen van hun vroegere regeringsleider.  De Israëliers konden tot zaterdagavond een laatste eer aan Sharon bewezen. Daarna wordt de kist met het lichaam van Sharon bijgezet op het landgoed van de familie Sharon in het zuiden van Israël. Het landgoed met de boerderij zal de laatste rustplaats van Ariel Sharon zijn. Zes generaals zullen zijn kist dragen. Normaal worden Israëls leiders begraven op de Herzlberg, maar Sharon's wens is begraven worden in zijn boerderij. De begrafenis zal worden bijgewoond door staatsmannen uit de hele wereld. President Shimon Peres, Knessetvoorzitter Juli Edelstein, premier Benjamin Netanyahu, Sharons zonen Omri en Gilad, de Amerikaanse vice-president Joe Biden en de voormalige Britse premier Tony Blair zullen hun toespraak houden.

Reacties op het overlijden van Sharon

Diverse staatshoofden uit de hele wereld hadden gereageerd op het overlijden van voormalige Israëlische premier Ariel Sharon. De VN-secretarisgeneraal, Ban Ki-moon, loofde de politieke moed van Ariel Sharon om in 2005 "een einde te maken aan de Israëlische bezetting van de Gazastrook." De voormalige Amerikaanse president Bill Clinton zei dat Sharon zijn leven heeft gegeven aan Israël. (4) De Amerikaanse president Barack Obama heeft in zijn reactie op het overlijden van Sharon de band tussen de Verenigde Staten en Israël benadrukt. Ook verzekerde hij Israël van de betrokkenheid van de Verenigde Staten om de veiligheid van Israël te blijven bewaken en vrede in het land na te streven. In een verklaring condoleerden president Obama en zijn vrouw Michelle de familie van Sharon met het verlies van de Israëlische oud-premier die "zijn leven in dienst stelde van zijn land": 

"We bevestigen onze onverbrekelijke band, de waardering voor de vriendschap tussen onze landen en onze verplichting om de veiligheid van Israël te garanderen." (5)

De Russische president Vladimir Poetin prees de kwaliteiten en capaciteiten van Sharon om "de belangen van Israël te verdedigen, terwijl hij respectvol omging met zijn medespelers in de internationale arena." De Franse president François Hollande reageerde in een verklaring neutraal en voorzichtig door Sharon te betitelen als een "belangrijke speler in de geschiedenis vna zijn land." (5)

Maar terwijl Israël treurde, was het overlijden van Sharon toegejuicht door de Palestijnen en in Gaza werd snoep als een teken van vreugde over Sharon's dood op 'n misselijkmakende wijze uitgedeeld. De radicale islamitische terreurbeweging Hamas die de Gazastrook met de ijzeren vuist regeert, was erg opgetogen en omschreef het overlijden van Sharon als "het afscheid van een crimineel". Een woordvoerder van Hamas zei dat men zeer gelukkig was met de dood van Sharon, "aan wiens handen het bloed van ons volk en onze leiders kleeft." De Palestijnse president Mahmoud Abbas zweeg. Maar een woordvoerder van zijn zogenaamd 'gematigde' Fatah-partij stemde in met de beschuldigingen van Hamas, noemde Sharon een "crimineel" en stelde hem verantwoordelijk voor de dood van de Palestijnse leider Yasser Arafat. (2)

Biografie van Ariel Sharon

Ariel Sharon werd op 27 oktober 1928 geboren als Ariel Sheinermann in de Moshav Kfar Malal. Zijn ouders waren Joden die uit Wit-Rusland naar het Heilige Land, het toenmalige Britse mandaatgebied Palestina, emigreerden. (6) Op veertienjarige leeftijd sloot hij zich aan bij de Joodse verzetsbeweging Haganah, de voorloper van de IDF (het Israëlische leger), die tegen de Britse bezetters streed. Toen in 1948 de Staat Israël geproclameerd werd, was de jonge Sharon aanvoerder van een peloton van de Alexandroni-brigade. Hij raakte gewond in de Tweede Slag bij Latrun. In 1951 ging hij geschiedenis en cultuur aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem studeren. (7) Anderhalf jaar later werd hij gevraagd om terug te keren naar het Israëlische leger. De eerste en legendarische Israëlische premier Ben Goerion voorspelde dat de jonge soldaat Sharon al succes en grootheid zou krijgen. Immers, Sharon's militaire carrière begon al op veertien-jarige leeftijd en duurde ongeveer 30 jaar. (6)

De jonge Ariel Sharon

Ariel Sharon trouwde twee keer en werd ook twee keer weduwnaar. Hij was de vader van drie zonen. Zijn eerste vrouw Margalit kwam om in een verkeersongeval. Hun zoon Gur stierf op achtjarige-leeftijd, toen hij per ongeluk een schot uit een wapen loste. Sharon trouwde later met Lily, de zus van zijn eerste vrouw. (6) Zijn tweede zoon, Omri, was parlementslid en de jongste, Gilad, econoom en zakenman. 

Ariel Sharon en zijn vrouw Lily

De militaire carrière van Ariel Sharon is opmerkelijk. Tijdens de Suez-crisis in 1956 was hij commandant van een brigade parachutisten. Zijn mannen veroverden zonder uitdrukkelijke opdracht de Mitlapas in de Sinaï - een zeer gedurfd actie, de Sharon's reputatie vestigde als officier die risico's nam. Van 1958 tot 1962 was Sharon commandant van een infanteriebrigade en studeerde hij tegelijkertijd rechten aan de Universiteit van Tel Aviv. In de Zesdaagse Oorlog was hij commandant van een pantserdivisie aan het Sinaï-front, die beslissende gevechten won.Na de Zesdaagse Oorlog kreeg Sharon in 1969 het Zuidelijke Commando over het Israëlische leger. Even later trok hij zich terug uit het leger en ging in de politiek. Eerst sloot hij zich aan bij een liberale partij. In de Yom Kippoer-oorlog in 1973 werd Sharon teruggeroepen uit zijn militaire pensioen. Tegen de bevelen in brak hij door de Egyptische linies heen en stak hij met zijn pantserdivisie het Suezkanaal over. Zijn foto, met een verband om zijn hoofd, aan de andere kant van het Suezkanaal, ging de wereld rond. De vermetele commandant werd een held voor vele Israëliërs. (6)

Ariel Sharon als militair 

Moshe Dayan (links) en Ariel Sharon (rechts)

In 1981 werd Ariel Sharon benoemd tot minister van Defensie in het kabinet van Menachem Begin. Hij toonde zich sterk en liet Palestijnse terroristen uit Libanon verdrijven. Hoewel hij erin geslaagd was de PLO uit Libanon te verdrijven, beging hij een zeer ernstig fout, die zijn politieke loopbaan schaadde. Sharon liet volgens de officiële lezing christelijke milities toe tot Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila, waar ze uit wraak een bloedbad onder Palestijnse vluchtelingen, vooral vrouwen en kinderen, aanrichtten. Dit kostte hem zijn ambt. Het bloedbad in de Palestijnse vluchtelingenkampen werd internationaal veroordeeld, hoewel de omstandigheden tot vandaag nog steeds niet echt duidelijk zijn. Vrijwel zeker was het bloedbad in de vluchtelingenkamp een Inside Job, met de bedoeling dat Israël in het kwaad daglicht gesteld werd. Want na het bloedbad regende het van internationale beschuldigingen aan het adres van Israël. Een Israëlische onderzoekscommissie, de Kahane-commissie, had geoordeeld dat Sharon aan nalatigheid verweten werd. Het ernstige voorval had blijvende schade aangericht aan de reputatie van Sharon. In 2002 klaagde een Belgische rechter Sharon aan voor vermeende oorlogsmisdaden, want België had een Genocidewet, die het mogelijk maakte dat elke oorlogsmisdaad, waar ook ter wereld gepleegd, in België voor de rechter kon worden gebracht. Echter werd de aanklacht tegen Sharon in juni 2002 niet-ontvankelijk verklaard, toen de wet onder internationale druk gewijzigd moest worden, waardoor er voor aangifte een band met België aangetoond dient te worden. (7)

Ariel Sharon (rechts) in de Libanon-oorlog van 1982

In 1983 keerde Ariel Sharon terug als minister. Als minister van Woningbouw onder Menachem Begin stimuleerde hij de bouw van Joodse nederzettingen in Judea en Samaria. In die tijd immigreerden duizenden Joden naar Israël. Zij werden snel geïntegreerd in de Israëlische samenleving en ondergebracht in verplaatsbare geprefabriceerde huizen. Sharon profileerde zich als succesvol politicus met doorzettingsvermogen. (6) In 2000 bezocht Sharon als leider van de oppositie de Tempelberg, één van de heiligste plekken van het Jodendom, in Jeruzalem. De Tempelberg, waar de al-Aqsamoskee en de Rotskoepel zich bevinden, is de derde heilige plaats van de islam. Volgens de valse Palestijnse voorstelling van zaken lokte het bezoek van Sharon aan de Tempelberg de intifada uit. Palestijnen op de Tempelberg begonnen met stenen te gooien en de gewelddadige opstand tegen Israël, zoals de Tweede Intifada werd genoemd, was hiermee een feit. Deze zou vijf jaar duren, waarbij  3301 Palestijnen, waaronder 653 kinderen, en 972 Israëliërs, waaronder 122 Joodse kinderen, om het leven waren gekomen. Sharon's bezoek aan de Tempelberg werd als een "ernstige provocatie" internationaal bekritiseerd en veroordeeld. Maar uit een Joods onderzoek bleek echter dat de rellen van tevoren waren gepland. Bovendien werd het bezoek van Sharon aan de Tempelberg een week tevoren goedgekeurd door wijlen Palestijnse president Yasser Arafat. Op 12 maart had Palestijnse minister van Communicatie, Imad Faluj, zelf toegegeven dat de Tweede Intifada totaal niets te maken had met het bezoek van Sharon aan de Tempelberg, maar een resultaat was van voorbereidingen. Arafat's weduwe, mevrouw Suha Arafat, bevestigde op 28 december 2012 dat de Tweede Intifada rééds tevoren gepland en georganiseerd werd door Yasser Arafat. (8) Nog steeds wordt Ariel Sharon in Wikipedia en talloze biografieën, geschreven door anti-Israëlische media en biografen, ten onterecht als de hoofdschuldige van de Tweede Intifada gezien, terwijl de kwalijke rol van de werkelijke boosdoener Arafat openlijk wordt verzwegen. 

Ariel Sharon bezoekt de Tempelberg 

Sharon bezoekt de plek des onheils waar een Palestijnse
zelfmoordterrorist een aanslag op de bus pleegt 

Sharon legt zijn hand op de Westelijke Muur

Sharon op zijn verkiezingstournee

Sharon spreekt de pers toe

Sharon in zijn werkkamer

Handtekening van Ariel Sharon

In 2001 kwam de onvermoeibare vechter Sharon bij zijn belangrijke doel: Hij werd regeringsleider na een verkiezingsoverwinning over Ehud Barak van de Arbeiderspartij. In 2005 verraste Ariel Sharon, de 'vader van de kolonisten', vriend en vijand met de eenzijdige Joodse terugtrekking uit de Gazastrook. Het ontruimen van de nederzettingen verliep zonder bloedvergieten in zeer korte tijd. Er klonk verontwaardigde kritiek op deze gevaarlijke stap, zelfs vanuit zijn eigen Likoedpartij. Maar Sharon hield onverstoorbaar vast aan zijn koers. Zijn motivatie is tot nu toe een raadsel. Hij heeft zich nog nooit laten imponeren door protesten. Het conflict dreigde zijn partij te splitsen. Steeds meer kwam hij onder druk. Op 21 november 2005 verliet Sharon de Likoedpartij en richtte een nieuwe politieke partij Kadima (Voorwaarts) op. Veel vooraanstaande Israëlische politici sloten zich bij hem en zijn nieuwe partij aan. Peilingen voorzegden Kadima een duidelijke overwinning. Sharon's onstuitbare wil om te winnen leek opnieuw verrassende resultaat op te leveren. Maar de politieke carrière van de grote leidersfiguur van Israël kwam in januari 2006 aan abrupte einde, toen Sharon enstige hersenbloedingen kreeg. Hij stortte in op zijn boerderij in de Negev-woestijn en raakte na zijn beroerte in een coma, waaruit hij nooit meer ontwaakt. (6)

Namens de leden van de blog de Burcht Sion condoleer ik de familie en nabestaanden van Ariel Sharon om het verlies van hun dierbare en wens hen veel sterkte en Gods zegen. Om Sions wil zal ik niet zwijgen. God zegene u.


                                                                                                             Paul Parker

Het auteursrecht van dit artikel ligt bij de blogger. Zonder toestemming van blogger Paul zijn vermenigvuldiging, eigen gebruik en publicatie in een ander blog, website of een boekvorm verboden. 

Bronnen en referenties:

(1) TT-Canvas:"Architect van de Israëlische Staat." 12-01-2014
(2) Israel Today Headlines: Staatsbegrafenis voor Ariel Sharon; Palestijnen feesten. 12-01-2014
(3) Israel Today Headlines: Laatste nieuws: Ariel Sharon is overleden. 11-01-2014 
(4) TT-Canvas: Lovende woorden voor de oud-premier Sharon. 12-01-2014
(5) NRC: Obama benadrukt band Israël en de VS na overlijden Sharon. 11-01-2014
(6) Israel Today Headlines: Israël neemt afscheid van strijder Ariel Sharon. 10-01-2014
(7) nl.wikipedia.org/wiki/Ariel Sharon
(8) Likoed Nederland: Weduwe Arafat: Arafat plande en leidde de Tweede Intifada