De Israëlische verkiezingen een barometer voor de internationale politiek
Op 22 januari gaat Israël naar de stembus. De Israëlische kiezers zullen beslissen wie de volgende regering zal worden om Israël te leiden. Internationaal worden de Israëlische verkiezingen ook gevolgd. Want al vele decennia's lang gaat een groot deel van de aandacht van de wereldpolitiek naar deze kleine strook Joodse land aan de Middellandse Zee. Wereldwijd is er zoveel ophef over Israël, de stad Jeruzalem en het Israëlisch-Arabische conflict. Al is Israël nog altijd een smalle strook land, zo klein dat ze op sommige landkaarten niet eens zichtbaar is. Daarvoor hebt u een vergrootglas nodig om zo'n klein land als Israël te kunnen zien! Israël is in vergelijking met de rest van de wereld slechts een druppel in een emmer water. En toch...kunt u in de hele wereld bijna geen krant openslaan zonder verwijzingen naar actuele gebeurtenissen in Israël en Jeruzalem tegen te komen! De Palestijnse kwestie, het nucleaire programma van Iran, de Amerikaans-Israëlische relaties, de Arabische Revolutie (door het Westen uitgevonden term Arabische Lente), de opstand in Syrië en de economie zijn de belangrijkste onderwerpen van de Israëlische verkiezingen. De Israëlische verkiezingen worden voor de negentiende keer in de jongste geschiedenis van de moderne Staat Israël gehouden. Zoals Israel Today schrijft, wekken verkiezingen bij zeer veel mensen gewoonlijk hoge verwachtingen die vaak illusies blijken te zijn. Het overkomt ons in Nederland wel. Vaak zijn veel mensen teleurgesteld in politici die dure beloftes doen, maar niet kunnen waarmaken. Anders dan de rest van de wereld heeft het eeuwenoude volk Israël op 'n verbazingwekkende wijze zich ontwikkeld tot een moderne staat. De Joodse Staat heeft in haar vijfenzestigjarige bestaan op alle terreinen enorme vooruitgang geboekt en kan zich meten met alle landen. Alleen ontbreekt vrede in het Midden-Oosten, het lont van de kruitvat dat de hele wereld tot ontploffing kan brengen...
 |
| Blauwe stembussen |
 |
| Israël naar de stembus |
Ook hangen de toekomstige vredesonderhandelingen met de Palestijnen af van de Israëlische verkiezingen. Internationaal worden deze verkiezingen vooral bekeken door de bril van de Palestijnse kwestie. De cruciale vraag voor de wereld is of een tweestatenoplossing nog steeds reëel blijft. De wereld denkt dat de sleutel voor de tweestatenoplossing bij Israël ligt, terwijl in werkelijkheid de Palestijnen hardnekkig weigeren de Joodse Staat te erkennen. De erkenning van Israël als de Joodse Staat is de belangrijkste voorwaarde voor het welslagen van de vredesonderhandelingen die een tweestatenoplossing mogelijk maken. De wereld kijkt inderdaad gespannen uit naar de einduitslag van de Israëlische verkiezingen die op 22 januari gehouden zullen worden. De Israëlische verkiezingen zijn een belangrijk barometer voor de internationale politiek.
Israëlisch kiesstelsel en politieke partijen
Net als in Nederland is het Israëlische kiesstelsel gebaseerd op evenredige vertegenwoordiging en niet op kiesdistricten zoals in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. Omdat Israël de evenredige vertegenwoordiging kent en geen enkele politieke partij 61 van de 120 parlementszetels haalt, worden coalitieregeringen vaak gevormd zoals in Nederland. De Israëliërs kunnen kiezen uit een kieslijst die door de partijen is opgesteld. Als de stemmen geteld zijn, wordt bepaald hoeveel procent van de stemmen elke partij heeft behaald en deze uitslag is beslissend voor de zetelverdeling in het Israëlisch parlement, de Knesset.
 |
| Het gebouw van de Knesset |
 |
| Zetels van de Knesset |
 |
| Eerdere peilingen |
 |
| Laatste peilingen |
1. Centrumrechts
2. Centrumlinks
3. Orthodox en ultraorthodox
4. Arabische stemmen
De Likoedpartij heeft bij de recente interne partijverkiezingen bovendien toch al een ruk naar rechts gemaakt. Sleutelfiguren als Benny Begin (de zoon van wijlen politicus Menachem Begin), Dan Meridor en Michael Eitan spelen geen enkele rol van betekenis meer. (3) Aan de linkerzijde van het politieke spectrum staan de socialistische Arbeiderspartij van Shelly Yachimovich (volgens de jongste peilingen 16 zetels), Yesh Atid ('er is een toekomt') van Yair Lapid (elf zetels) en de door Ariel Sharon opgerichte Kadima. (3) (4) De laatste partij zakt helemaal in recente peilingen van achtentwintig naar slechts twee zetels. Een week na de operatie Pillar of Cloud (of Pillar of Defense), beter bekend als de Gaza-Israëloorlog van 2012, heeft voormalig Kadima-leidster Tzipi Livni haar nieuwe partij haTenoe'ah (De beweging), die naar zeven parlementszetels streeft. Volgens de peilingen van Channel 10 zal de beweging van Tzipi Livni negen zetels winnen. (4) En dan is er nog de orthodoxe rabbijn Chaim Amsellem en zijn partij Am Shalem (Eén volk). Alle vijf partijen cirkelen rondom het politieke midden en steken elkaar de loef af om de kiezers te winnen. Hoe meer spelers in de politieke arena, des te kleiner de bedreiging voor de coalitie van Netanyahu. Nog belangrijk is de verschuiving naar rechts. Peilingen wijzen er op dat Israël voor een 'rechtse revolutie' staat. Zoals voor alle verkiezingen worden bijna elke dag peilingen uitgevoerd. De nieuwe partij HaBajiet HaJehoedi (Het Joodse Huis) die uit de Nationaal Religieuze Partij was voortgekomen, zou na Likoed de tweede grote partij worden in de Knesset. De prognoses geven aan dat Het Joodse Huis 14 à 15 zetels in de volgende Knesset zou bemachtigen. Momenteel heeft deze partij drie zetels. Sinds de verkiezing van de charismatische ondernemer Naftali Bennett als nieuwe partijleider is de populairiteit van Het Joodse Huis sterk gestegen. De opkomst van Het Joodse Huis heeft er ook mee te maken te hebben met het feit dat steeds meer Israëliërs genoeg krijgen van het falende maar voortslepende Land-voor-Vrede proces met de Palestijnse Autoriteit. De meeste Israëliërs geloven niet meer dat het verdelen van land in echte vrede en het beëindigen van het conflict zal resulteren. (6) Naftali Bennett, de leider van Het Joodse Huis, is sterk gekant tegen een soevereine en onafhankelijke Palestijnse staat in Judea en Samaria. Wel is hij een voorstander van het verlenen van autonomie aan de overwegende Palestijnse gebieden. Ook pleit hij voor annexatie van delen van Judea en Samaria waar Joden wonen.
 |
| Verkiezingsposters |
Verkiezingspunten
De belangrijkste verkiezingspunten zijn sociale, economische, politieke en veiligheidsvraagstukken, maar bovenal het toekomstig karakter van Israël. Wordt het een meer traditioneel georiënteerde conservatief-nationalistisch land, waarin de Orthodoxen veel invloed hebben, omdat Israël geen geschreven grondwet heeft en ook geen scheiding tussen "kerk" en staat kent. Het enige alternatief is een meer burgerlijke samenleving, pluralistisch, liberaal, waar het individu in het middelpunt van de Israëlische samenleving staat en niet de gemeenschap. (5) Bekeken moet worden, is een sociaal-economisch-politiek en ideologisch programma van elke partij:
1. Likoed-Beitenu: Likoed-Beitenu heeft traditioneel de harde buitenlandse en defensieve politiek gesteund. Hoewel zij lippendienst bewijzen aan de gedachte van een tweestatenoplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict, zijn er weinigen die geloven dat dit haalbaar is, gezien de negatieve houding van de Palestijnse Autoriteit onder leiding van Mahmoud Abbas (Abu Mazen) en het feit dat er nu meer dan 400.000 Israëliërs in zogenaamde nederzettingen wonen, in Judea en Samaria (Westelijke Jordaanoever) die vroeger door Jordanië bezet werden. Daar komt nog bij dat een kwart miljoen Israëliërs nu in verschillende wijken van Oost-Jeruzalem wonen dat tot 1967 ook onder Jordaans bestuur was. Likoed-Beitenu steunt de kapitalistische vrije markteconomie en sociale politiek. Ze zijn ook voorstanders van privatisering van diensten die vroeger door de overheid werden geleverd, waaronder gezondheidsdienst en een paar scholen. Hoewel ze zich bewust zijn van een groeiende kloof tussen rijk en arm, maar voor het versterken van de middenklasse door meer banen te creëeren om daarmee de 7% werkeloosheid te bestrijden. Dit werkeloosheidscijfer is hoog voor Israël, maar laag vergeleken met veel Europese landen, zoals Spanje en Griekenland (26%). deze partij beroemt zich er terecht op dat ze Israël een vaste koers hebben gegeven in een tijd waarin landen van de Europese Unie onder een ernstige recessie lijden en waar een paar landen dicht bij de depressie verkeren. (5)
 |
| Benjamin 'Bibi' Netanyahu |
 |
| Tzipi Livni |
Als het om verkiezingen gaat, leiden ze altijd tot vijandelijkheden tussen linkse en rechtse partijen. Diverse religieuze partijen hebben letterlijk elkaar naar de keel gevlogen. Ongeveer 10% van de Israëlische bevolking bestaat uit charediem, ultraorthodoxe Joden. Tot dusver konden de meeste charediem op één van de orthodoxe partijen, Shas of Verenigd Thora Jodendom. De meerderheid van de Sefardische (oosterse) charediem stemde op Shas, die in de vorige Knessets steeds een krachtige partij was. (7) Momenteel heeft Shas elf zetels in de Knesset. Eerder verlieten twee vooraanstaande rabbi's de Shas-partij en richtten hun eigen partijen op. Rabbi Chaim Amsalem vormde de nieuwe partij Am Shalem (Verenigd Volk), terwijl de andere rabbi Amnon Yitzchak een nieuwe religieuze partij Ko'ach Lehashpia (Kracht om te beïnvloeden) heeft opgericht. Rabbi Amsalem is een zeer gerespecteerd persoon. Shas was er voorzichtig mee hem openlijk aan te vallen. Maar rabbi Amnon Yitzhak is een zeer omstreden persoon. Rond zijn persoonlijkheid bestaat een grotere controverse. Sommigen denken dat hij krankzinnig is. Daarom is de strijd tussen Shas en Ko'alach Lehashpia losgebarsten. De strijd tussen twee religieuze partijen is veel ernstiger geworden. Volgens berichten hadden 150 Shas activisten een bijeenkomst van rabbi Yitzchak in de Jeruzalemse voorstad Beit Shermesh verstoord. Terwijl de rabbi een toespraak hield, gooide een van de activisten een gasgranaat in de hal. Veel deelnemers kregen een branderig gevoel in hun ogen en op de huid, maar niemand had medische hulp nodig. Shas beweerde later dat rabbi Yitzchak's eigen aanhangers een aanval bewust in scene hebben gezet in een poging Shas in diskrediet te brengen. (7)
4. Arabische partijen: De Arabische partijen schijnen het belang van Israëlische Arabieren te behartigen, die nu ongeveer 20% van de bevolking uitmaken. Het zou hun hoofdzakelijk gaan om gelijke kansen op werk, huisvesting en opleiding. Maar...veel Israëlische Arabieren zijn erg gefrustreerd geraakt over de Arabische volksvertegenwoordigers en lijken hun belangstelling voor de verkiezingen te hebben verloren. De oorzaak is dat de Arabische partijen het vertrouwen van hun Arabische kiezers hebben verspeeld door hun eigen belang boven het welzijn van de Israëlische Arabieren te stellen. "We zijn wanhopig. Elke keer wanneer wij onze Arabische vertegenwoordigers naar de Knesset sturen, bekommeren zij zich alleen om de Palestijnen in de autonome gebieden, maar niet om de Arabische burgers van Israël,"zei Jamal Chadsh uit de Arabische stad Tamara verbitterd in de Israëlische krant Ma'ariv. De eigenaar van een kiosk, Mussa Abu Lah uit de Arabische stad Shefaram, was het eens met hem en zei in dezelfde krant dat de Arabische Knessetleden niets doen voor de Arabische bevolking van Israël. "Noch Ahmed Tibi noch Hanin Zoabi zijn in ons geinteresseerd. Die helpen alleen zichzelf, niet ons!" Deze onverschilligheid binnen de Arabische bevolking neemt toe en is volgens Israel Today schadelijk voor de democratie. (8)
Tijdens de laatste verkiezingen in 2009 hebben slechts de helft van de 950.000 kiesgerechtigde Arabieren gebruik gemaakt van hun stemrecht. Verwacht wordt dat nog minder Arabieren bij de komende verkiezingen gaan stemmen. Van de Arabische kiezers stemde 60 % op Arabische Knessetleden, en 40% stemde op Joodse partijen. Dit wijst erop dat de Arabische bevolking geen vertrouwen heeft in de Arabische politici. "We worden keer op keer teleurgesteld,"zei Jamal Chadsh. "In plaats van de Arabische samenleving in Israël bij te staan, strijden ze in de Knesset de Palestijnse bevrijdingsstrijd. Daar hebben we hen niet voor gekozen! Na de zware storm in het land werden de landbouwbedrijven in het zuiden gedeeltelijk gecompenseerd voor de natuurramp. Bij ons in het noorden is nog niets gedaan, en waarom niet, omdat geen van onze Arabische afgevaardigden zich voor ons inzet." Volgens de Arabische advocaat Fouad Chatib hebben veel Israëlische Arabieren schoon genoeg van de Arabische Knessetleden. "Al meer dan tien jaar zitten er Arabische politici in de Israëlische Knesset en ze hebben niets gepresteerd. In hun agenda moet het sociaal-economisch welzijn van de Israëlische Arabieren staan en het Palestijnse probleem pas op de zesde plaats! Hierdoor worden nog meer Arabieren ontmoedigd om te stemmen." Ook Mohammed Seipha uit Akko zei luid en duidelijk dat hij niet meer op een Arabische partij zal stemmen. "Vijf of zes Arabische partijen strijden niet om onze stemmen, maar om Hamasleider Khaled Mashaal en Fatahleider Mahmoud Abbas te behagen,"aldus Mohammed Seipha. "Ik en veel van mijn vrienden en familieleden stemmen gewoonweg niet meer op Arabische partijen." Het is duidelijk dat Arabische politici die graag in het buitenland worden gehoord en gezien, niet langer de Arabische bevolking die in de Staat Israël woont, vertegenwoordigen. (8)
Volgens professor Meron Medzini van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem heeft helaas geen enkele partij een wondermiddel als het echt gaat om het voeren van vredesonderhandelingen met de Palestijnse Autoriteit die niet wil onderhandelen en ook nog steeds halsstarrig weigert Israël als de Joodse Staat te erkennen, en daarbij een openlijk vijandige Hamas die constant oproept tot de vernietiging van Israël. (5) Ook kent geen enkele Israëlische partij een manier om effectief om de Iraanse dreiging om te gaan, die elke dag dringender wordt. Geen politieke partij kan voor blijvende vrede en veiligheid garant staan, nu de grote omwenteling in de Arabische buurlanden een feit wordt.
Vrede nog ver te zoeken
Volgens opiniepeilingen is het volgens 80% van de Israëliërs onmogelijk een nieuwe vredesverdrag met de Palestijnen, Syrië en Libanon te sluiten terwijl de hele regio zo explosief en onvoorspelbaar is. (5) Wie had kunnen voorzien dat in twee jaar de president van Tunesië heeft moeten vluchten, de president van Egypte, Hosni Mubarak, gevangen zit, de Libische president kolonel Muammar Khadaffi, vermoord is, de Yemeense president Sallah verbannen is, de Syrische president Bashar al-Assad in wanhoop moet vechten om de macht en zelfs koning Abdullah van Jordanië nu onder groeiende druk staat om hervormingen door te voeren. In het Westen zijn zeer veel politici en media erg naïef als ze denken dat de Arabische Revolutie, zoals deze 'Arabische Lente' wordt genoemd, tot vrijheden, burgerrechten en democratie zou leiden. Echter hebben ze de plank totaal gemist. De Arabische omwenteling leidt uiteraard niet tot echte democratie en burgerlijke vrijheden, maar tot nieuwe islamitische dictaturen. In Egypte is de machtige en invloedrijke Moslim Broederschap via de 'democratische' verkiezingen aan de macht gekomen. In de jaren dertig van de vorige eeuw was ook de Duitse dictator Adolf Hitler via de democratische verkiezingen aan de macht gekomen. Blijkbaar heeft de Moslim Broederschap het voorbeeld van Adolf Hitler gevolgd. Dat zijn hedendaagse westerse politici en media blijkbaar vergeten. Inmiddels heeft de nieuwe Egyptische president Morsi zich als de nieuwe farao ontpopt. In Syrië lijken de dagen van Assad geteld te zijn. Niemand in Israël en daarbuiten kan voorspellen wat er in de komende dagen, weken en maanden gaat gebeuren in Syrië. Als Assad valt, dan zullen de gevolgen niet alleen voor Syrië, maar ook voor Israël en de hele regio erg groot en niet meer te overzien zijn. Verwacht wordt dat er na de val van Assad een grote vluchtelingenstroom van Syrische christenen op gang wordt gebracht. Veel Syrische christenen zullen naar Israël uitwijken. Met een dergelijke scenario moet Israël er ernstig rekening meehouden, want de islamitische rebellen hebben gezworen alle Syrische minderheden als christenen, Alawieten en Druzen te vermoorden. Eerder had de Syrische president Bashar al-Assad gedreigd een raketaanval op Israël en Egypte in te zetten, als hij gedood wordt. Logisch dat een kat die in het nauw gedreven wordt, rare sprongen maakt. Ook zal er rekening mee gehouden worden dat na Assads val zullen Jordanië en Saoedi-Arabië aan de beurt komen en hun regimes op 'n gewelddadige wijze omgeworpen kunnen worden. Want niemand had deze Arabische revolutie die twee jaar geleden begon, kunnen voorzien. Wat de Arabische Revolutie als een domino-effect begon, weet niemand wanneer het zal eindigen. Echt zorgelijk is de groeiende Iraanse dreiging wat het nucleaire programma betreft. Het Westen heeft een enorme fout gemaakt door te kiezen voor een diplomatie, in poging om de Iraanse crisis te bezweren. Israël heeft meermalen aangedrongen op een preventieve aanval op nucleaire installaties van Iran. De Amerikaanse regering wil er niks van weten. Voor veel Israëliërs is een mogelijk nucleair Iran een nachtmerrie.
Maar weinig Israëliërs zijn bereid om te proberen betekenisvolle territoriale concessies te doen, gezien de grote beroering rondom hen en de onzekerheid of leiders die bereid zouden zijn om met Israël te onderhandelen, het wel zullen overleven. Zij herinneren zich wat er met de Egyptische president Anwar Sadat gebeurde, die in 1979 een vredesverdrag met de Israëlische premier Menachem Begin tekende en drie jaar later later vermoord werd. In Israël heerst er grote onzekerheid dat het vredesverdrag met Egypte zich zal standhouden. Veel Israëliërs vragen zich af of het vredesverdrag tussen Israël en Egypte en Jordanië niet veranderd of zelfs eenzijdig opgeheven wordt door Egypte onder de Moslim Broederschap of een in het nauw gedreven Jordaanse koning. (5)
Terwijl de regio in brand staat, blijven de Verenigde Staten en de Europese Unie Israël onder druk te zetten om meer concessies te doen aan de Palestijnen die blijkbaar niet erg gebrand zijn op echte vrede met Israël. Premier Netanyahu zei dat Israël de afgelopen vier jaar enorme diplomatieke druk heeft weerstaan. "Ze drongen er op aan dat we onze eisen voor maatregelen tegen Iran laten varen, dat we ons terugtrekken tot de bestandslijnen van 1967, dat we Jeruzalem verdelen, dat we stoppen met bouwen in Jeruzalem,"vertelde Netanyahu. (9) Netanyahu weet heel goed dat toegeven aan de westerse, vooral Amerikaanse, druk negatieve gevolgen voor heel Israël heeft. Zijn voorgangers hebben altijd meer gebieden afgestaan in ruil voor 'vrede.' Het principe 'Land voor Vrede' heeft in praktijk nooit gewerkt. Dat heeft de geschiedenis bewezen. Bijvoorbeeld; Menachem Begin gaf de Sinaï op in ruil voor vrede met Egypte. Vandaag staat het vredesverdrag tussen Israël en Egypte op losse schroeven, nu de Moslim Broederschap de scepter zwaait over Egypte. Ehud Barak werd door voormalig Amerikaanse president Bill Clinton onder druk gezet om aan bijna alle eisen van Yasser Arafat te voldoen. Het resultaat was de Tweede Intifada. Ariel Sharon ontmantelde de Joodse nederzettingen in de Gazastrook en liet het Israëlische leger uit Gaza terugtrekken. Sinds de Israëlische terugtrekking verdween de veiligheid van het zuiden van Israël en de Gazastrook werd een vrijplaats voor terroristen en een lanceerplatform van raketten. Ondanks harde feiten geeft de internationale gemeenschap de schuld van het falen van vrede aan Israël, terwijl de werkelijke schuld bij de Palestijnse leiders ligt. Ook heeft de internationale gemeenschap zich schuldig gemaakt aan het geweld. Zolang de Verenigde Staten, de EU en de VN Israël onder druk blijven zetten, hebben ze in feite bijgedragen aan het vergroten van onveiligheid waardoor de hele regio zeer onstabiel raakt. Daarmee vergroten ze ook kans op een nieuwe oorlog. Niet Israël, maar de Verenigde Staten en de Europese Unie zijn de spelbrekers.
Israël het enige stabiele land in de regio
De meerderheid van de Israëlische bevolking gelooft niet dat de verkiezingen van 2013 tot een blijvende oplossing voor de vrede in het Midden-Oosten zullen leiden. Zeker is dat premier en Likoed-leider Benjamin 'Bibi' Netanyahu de verkiezingen gaat winnen. De afgelopen vier jaar heeft hij bewezen een briljant politicus te zijn. Hij heeft met succes leiding gegeven aan zijn breed gedragen coalitie. Onder Netanyahu is de veiligheid van Israël sterk verbeterd. En de Israëlische economie groeit met 2,9% en heeft de wereldwijde financiële crisis doorgestaan. Ook is Netanyahu in staat de Amerikaanse druk te weerstaan. Minister van Defensie, Ehud Barak, maakte daarentegen weinig indruk. Onlangs heeft hij iedereen verrast met zijn mededeling dat hij de politiek verlaat. Maar zoals Israel Today opmerkt, kan een politieke list zijn, want Ehud Barak zou na de verkiezingen als partijloos burger zomaar weer minister van Defensie kunnen worden. Ehud Barak en Benjamin Netanyahu zijn immers sinds hun diensttijd goed bevriend en hebben samen voor hetere vuren gestaan. Niet te vergeten is de sterke opkomst van het Joodse Huis van Naftali Bennett. Het Joodse Huis zal naar verwachting maximaal 15 zetels krijgen, als de Israëliërs op 22 januari naar de stembus gaan. Dat maakt de Amerikaanse regering wel erg nerveus. De Amerikaanse president Obama vreest dat Netanyahu misschien geen andere keus heeft dan de rechts-nationalistische partij Het Joodse Huis op te nemen in zijn nieuwe kabinet. Volgens Channel 10 is de regering Obama zeer bezorgd dat een sterke groei van het Joodse Huis uiteindelijk Netanyahu's besluit zal versterken om verder te gaan met de bouw van Joodse woningen in Judea en Samaria. (9) De Israëliërs verwachten dat hun leiders in staat zijn om zware druk van de Verenigde Staten, de EU en de VN te weerstaan en tegelijk sterke relaties met de Verenigde Staten te onderhouden. Zo eenvoudig is zeker niet, gezien het feit dat de relatie tussen Israël en de Verenigde Staten steeds wankel begint te worden.
Professor Meron Medzini wijst erop dat de Israëliërs zich zeer bewust zijn van het feit dat hun eigen land Israël het enige stabiele land in de regio is, en dat ze zeer gezegend zijn met een functionerende democratie, die als grootste uitdaging wordt gezien. "Dit is iets wat we in januari 2013 allemaal zullen meemaken, in de wetenschap dat we hierdoor een bijdrage leveren aan de toekomst van ons land en misschien van het hele Midden-Oosten,"merkt de professor op. (5) Westerse pro-Palestijnse activisten, media en politici willen niet graag de waarheid vertellen dat Israël de enige echte democratie in het Midden-Oosten is. Israël is beslist géén Apartheidsstaat, zoals boycotactivisten iedereen dolgraag willen wijsmaken. Dat Israël het enige stabiele land in de onrustige en onstabiele regio is, is vooral te danken aan de God van Israël. De Almachtige heeft Israël inderdaad in zware en moeilijke tijden bewaard. Israël heeft ook veel gebed en steun van Bijbelgelovigen heel hard nodig. God verlangt van de Bijbelgelovigen dat ze onvoorwaardelijke liefde voor het Joodse volk blijven koesteren en steun en bemoediging aan Israël geven. Bid voor Israël. Om Sions wil zal ik niet zwijgen. God zegene u.
Paul Parker
Het auteursrecht van dit artikel ligt bij de blogger. Zonder toestemming van blogger Paul zijn vermenigvuldiging, eigen gebruik en publicatie in een ander blog of website verboden.
Bronnen en referenties:
(1) Israel Today Headlines: Obama:'Ik weet wat het beste is voor Israël.' 15-01-2013
(2) Israel Today Headlines: Netanyahu weerstaat Obama; winst voor Bennett. 17-01-2013
(3) Israel Today januari 2013: Vrede na verkiezingen een illusie.
(4) Nieuws-uitgelicht-infonu.nl/laatste nieuws Israël: Laatste nieuws Israëlische verkiezingen
22 januari 2013.
(5) AMI nieuws januari 2013. 39ste jaargang nr.1: Verkiezingen in Israël. Door professor Meron
Medzini van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem.
(6) Israel Today Headlines: Sterke verschuiving naar rechts in Israël?
(7) Israel Today Headlines: Religieuze partijen zorgen voor verkiezingsgeweld. 16-01-2013
(8) Israel Today Headlines: Teleurgestelde Arabieren kiezen voor Joodse partijen. 16-01-2013
(9) Israel Today Headlines: Netanyahu weerstaat Obama; winst voor Bennett. 17-01-2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten